در مورد دمانس چیزی می دونید؟

ایا تجربه یا دانشی درمورد دمانس دارید؟

خارج بدون فیلتر

سال ها پیش، وقتی فضای مجازی تازه در ایران پا گرفته بود و افسانه نگاری در مورد رفاه غرب و تحقیر ایران شروع شد، عده ای از دانشجویان ایرانی مقیم خارج از کشور کانالی راه اندازی کردند و فیلم هایی از زندگی خودشان را تو اون بارگزاری کردند، از شرق تا غرب، از چین تا آمریکا. نمی دونم این کانال هنوز فعاله یا نه، اما اسمش "خارج بدون فیلتر 2025" بود. 

کتاب "دماوند از برج های منهتن" سفرنامه یک دانشجوی ایرانی به آمریکا است. هم جزئیاتی داره که برای افراد در حال مهاجرت مفیده و هم کلیاتی که مخاطب را با شرایط واقعی آمریکا آشنا می کنه.

کتاب "976 روز در کوچه پس کوچه های اروپا" نیز تصویر درست و نسبتا کاملی از ظاهر زندگی در کشورهای اروپایی ارائه میده (اگرچه با بسیاری از تحلیل های نویسنده هم نظر نیستم).

 

اگر نمونه دیگری دیدم یا دیدید همینجا معرفی می کنیم تا شناخت واقعی تری نسبت به دنیای اطرافمون داشته باشیم.

 

خواستم بگم حتی اگر وقت نشد تجربیاتم را بنویسم و آمار رسمی را بررسی کنم، بازهم هستند افرادی که تو خاطراتشان حقیقت را بیان کنند. حتی افرادی که بخاطر مخالفت های حزبی و سیاسی چوب حراج به اعتبار ایران می زنند هم یک جاهایی از دستشون در میره و لای توییت هاشون حقیقت را لو می دهند.

در پایان از تمام دوستانی که محبت داشتند و تو این مدت نظراتشون را فرستادند تشکر می کنم. مطمئن باشید همه نظرات را می خونم حتی اگر جوابی شایسته لطف شما نداشته باشم.

چرا به ایران برگشتم- بهداشت و درمان

همکلاسی های غیر ایرانیم از قیمت و کیفیت خدمات درمانی ایران تعریف می کردند، اما خودم قدر نعمت را همان اوایل مهاجرتم فهمیدم، وقتی یک شب کارم به بیمارستان کشید. البته که مجبور شدم تا صبح تو خونه صبر کنم. 

(شاید ندونید که 6 بعدازظهر همه مغازه ها و فروشگاه ها می بندند و پرنده تو شهر پر نمیزنه. بخصوص که روز اول بهم هشدار داده بودند:

- اینجا ایران نیست! تا می تونی شب بیرون نرو، چون اگر اتفاقی بیقته حتی پلیس هم کمکی نمی کنه!)

در هر حال با نذر و نیاز صبح شد و اولین واکنش اطرافیانم به خونریزیم این بود که با نگرانی ازم بپرسند:

- بیمه ای؟!^{(1000 مرتبه)} مطمئنی می خوای بری بیمارستان؟ میدونی هزینه اش چقدر میشه؟! مطمئنی بیمه هزینه هات را پوشش میده؟!

بعد از اینکه مطمئن شدند من فهمی از مشکلات اقتصادی اروپا ندارم و پول برام علف خرسه، با هم رفتیم یک بیمارستان اون سر شهر که ظاهرا نزدیک ترین بیمارستان بود. (البته که تو هرکوچه یک کلیساست اما کل شهر دوتا بیمارستان بیشتر نداشت که به لطف کرونا چندتا دیگه هم اضافه شد¹)

رفتیم اورژانس و در عین خلوتی 5 ساعت منتظر نشستیم تا نوبتمون شه.

البته اینجا رتبه یک رفاه را داشت. اگر مثلا خدای نکرده کانادا بودیم که احتمالا 72 ساعت منتظر می موندیم (بخوانید)!

دکتر حتی پانسمان را باز نکرد زخم را نگاه کنه، چه برسه به اینکه بخواد زخم را بشوره و یا پانسمان جدید بگذاره! فقط گفت:

- تو این مرحله دیگه کاری از دست ما برنمیاد. ممکنه عصب را برای همیشه از دست بدی و یا خودش به مرور زمان ترمیم بشه.

:|

البته این تجربه تاثیری در اعتماد من به سیستم بهداشت اروپا نداشت. حتی وقتی پای یکی از همکارهام تو اسکی شکست باز فقط این من بودم که می گفتم بریم بیمارستان و بقیه همچنان عین آدم فضایی نگام می کردند! آخرشم خودشون یک آتلی بستند و معتقد بودند دکتر هم همینکارو می خواد بکنه دیگه چرا این همه پول بدیم؟!!

 

خب تو تهران گذشته از اینکه پیش اومده ساعت یک نصف شب تنهایی، بدون نگرانی، تو خیابون قدم زنان برم خونه، هرجا سر بچرخونم یک مطب و بیمارستان و حتی درمانگاه خیریه هست و هیچ وقت به این فکر نکردم که هزینه یک ویزیت معمولی چقدر مهمه. و هیچ وقت اولین و حتی آخرین واکنشم به خونریزی بقیه این نبوده که بپرسم: «بیمه داری؟» حتی فکر کردن بهش برای ما ایرانی ها خیلی غیر عادیه.

 

بگذارید یک نگاه به آمار داشته باشیم. فکر کنم الان مشخصه چرا ما صاحب رتبه یک رفاه بودیم، چون داشتیم با کانادا و آمریکا مقایسه می شدیم نه ایران، و یا بقیه دنیا!! البته شاید هم بهداشت و سلامت جزو متغیرهای رفاه نیست. نمی دونم!

 

 

خدمات بهداشتی کانادا که معروفه، طبق پاسخ این سایت یکی از علل زمان طولانی انتظار در کانادا کمبود امکانات و کارمند است:

Why are healthcare wait times so long in Canada?

Lack of medical equipment and staff

خب کانادا که تحریم نیست. و طبق اطلاعات بانک جهانی این ایرانه که کمبود پرستار و دکتر داره نه کانادا (لینک)!

چه آمار و نتبجه متناقضی!

 

 

 

پ ن 1: از نظر من ربطی نداشت. فقط چون تو ایران زیاد شنیده بودم «بجای مسجد بیمارستان بسازید» گفتم شاید ربط داشته باشه!

چرا به ایران برگشتم- اقتصاد و کیفیت زندگی

من اقتصاددان نیستم و آنچه اینجا می نویسم صرفا تجربه و مشاهدات شخصیمه.

این تصور وجود داره که شاید دنیای اقتصادی بهتری در خارج از مرزها منتظر ما باشه، اما حقیقت خیلی با این تصورات فاصله داره.

خب من اروپا بودم و کارم هایتک بود و حقوق خوبی داشتم اما بازهم کیفیت زندگی ایران را نداشتم.

قبل ترها فکر می کردم این خارجی ها چقدر با کلاسند همش کیک می خورند، اما وقتی رفتم و دستم تو خرج افتاد دیدم منطقی نیست با تخم مرغ دونه ای 1 یورو بشینی نیمرو بخوری. البته الان می گن نزدیک 9 یورو شده.

من تو ایران مادر خرج یک زندگی نبودم، یک نفر کار می کرد و همه در یک حد قابل قبولی منتفع می شدیم اما وقتی رفتم داستان فرق کرد. یک نفر بودم با حقوق مناسب اما در نهایت چیز زیادی برای پس انداز نمی موند. تازه کیفیت زندگی و حجم تفریح ایران را هم نداشتم. حتی ایرانی هایی را می دیدم که پول کم میاوردند و از ایران براشون می فرستادند.

ما با ناامیدی به کیفیت یوتوپیا نگاه می کردیم و شهروندهای اروپایی با تعجب ولخرجی ما ایرانی تبارها را! ما مونده بودیم اونا چه جوری با یک لقمه نون پنیر یا میوه سیر میشن، و اونها مونده بودن ما چطوری هر روز هر روز برنج می خوریم (البته اونجا برنج تایلندی ته برنج بود که نگاهش میکردی شفته میشد).

خلاصه با اینکه این همه هزینه می کردیم تهش همه چی خوب و نرمال نبود. خیلی از تخم مرغ ها رگه های خون و گاهی نطفه داشت، مرغ بعد 5 ساعت پختن هنوز عین سنگ سفت بود، میوه که تنوع و حتی مزه نداشت. درست کردن غذاهای متداول ایرانی (بخصوص غذاهای گوشتی) عملا غیرممکن و پر هزینه بود و شاید فصلی یکبار.

خبری از وسایل برقی متنوعی که تو خانه های ایران داریم نبود. حتی پورفسور دانشگاه هم تلویزیون خونه اش متوسط و ساده بود. 

این همه هزینه انرژی می دادیم اما حتی خنک کننده ای برای روزهای گرم تابستان نداشتیم! تازه می فهمیدیم چرا سالانه هزار نفر تو ایتالیا و اسپانیا از گرما می میرن.

اگرچه بهترین ماشین های دنیا را تولید می کنند اما اغلب مردمشون خودرو ندارند. برخلاف ایران که خیلی ها به اسنپ گرفتن عادت دارند اونجا نه داشتن ماشین و نه ماشین گرفتن عادی نیست، پای پیاده، وسایل حمل و نقل عمومی و دوچرخه متداول ترین وسایل رفت و آمدند. البته مسافت ها هم کوتاهه چون شهرهای کوچیکی دارند.

قیمت ها تقریبا ثابت بود. شاید ماهی، فصلی یک مختصر تغییری می کرد اما خب حقوق ها در هرحال ثابت بود. 

مهمترین تفریحمون طبیعت گردی و مسافرت بود که به غایت سبک بال و کم هزینه برگزار می شد.

مهمونی دادن و مهمونی رفتن متداول نیست. یعنی اگر به یک ایرانی بگی فامیلتون داره میاد پیشت تا یک مدت از غصه نمی دونه چی کار کنه.

خلاصه که اگر بخوایم سبک زندگی اروپا را تو ایران داشته باشیم، کلی پول اضافه میاریم و لازم نیست این همه راه بکوبیم بریم اون سر دنیا برای اقتصاد و کیفیت زندگی بهتر!

 

علت اینکه امروز این مطلب را نوشتم، پیام یک آقایی از آمریکا بود که در ادامه می گذارم:

- سلام، من در امریکا راننده اوبر( همین اسنپ ایران) هستم ، به خدا روزی شونزده تا هجده ساعت کار میکنم ، ماهی پنج هزار دلار درامدم هست ولی اینجا مثل ایران نیست که ماشین بخری گرونتر بشه هر روز ! یا ماشین خراب بشه بری درست کنی! اینجا تعمیر نمیکنن بلکه تعویض میکنن و هزینش بالاست! هر مایل یا کیلیومتری که به ماشینت اضافه میشه از قیمت ماشینت کم میشه! بابت اینترنت و خط تلفن هم ماهیانه دویست دلار باید هزینه کنیم ! بنزین هم الان دوبرابر شده و شده گالنی ۶ دلار! اجاره مسکن هم چهل درصد رفته روش و من ماهی دو هزار و پونصد دلار اجاره اپارتمان میدم! ماهی پونصد دلار هم پول بیمه خودم و ماشینم میشه! تازه اگه یک موقع جریمه هم بشم بدبختم چون اینجا جریمه ها بالاست! حالا شانس اوردم ماشینم ارزونه و نقد خریدم، اکثرا اینجا ماشین قسطی میخرن و ماهیانه پونصد تا هزار دلار پول قسط ماشین میدن! خلاصه اخر ما با خرج خونه و خوراک چیزی برام نمیونه و تازه اگه شانس بیارم که جریمه نشم ، چون هر چقدر جریمه هم بشی قیمت بیمت هم تساعدی میاد بالا! خلاصه داتشگاه هاروارد نشسته بود هزینه ماشین و استهلاکش و اینترنت و تلفن رو حساب کرده بود و معلوم شد که راننده اوبر ساعتی سه و نیم دلار درامد داره! که میشه یک چهارم کمترین دست مزد! فقط خوبیش اینه که هر چقدر دوست داشته باشی کار میکنی! اینکه دیدم بعضیها تو ایران به ده دوازده ساعت کار میگن مگه تراکتوریم خندم میگیره!!!! بعد میان ناله میکنن که چقدر بدبختیم! من خودم تصمیم گرفتم برگردم ایران و همین زحمتی که اینجا میکشم رو کمترش رو در ایران بکشم ولی کنار خانوادم باشم ! تازه فهمیدم که مجبوری یعنی چی و تازه فهمیدم که کار یعنی چی و تازه فهمیدم که ما تو ایران کار نمیکردیم و فقط بهانه میاوردیم !

 

دوستی گفته بودند چه عجب یکی حقیقت را گفت. در واقع حقیقت را همه می دونند اما صدای پروپاگاندا اینقدر بلنده که فرصت تفکر و تصمیم گیری را به مردم نمیده. یادمه همون زمان ها دوستم یک متنی از کانال های تلگرامی فوروارد کرده بود که به تحقیر ایران و تعریف از محل زندگی من پرداخته بود. دوستم می گفت خوشبحالت تو رتبه یک رفاه دنیا زندگی می کنی و وقتی گفتم واقعیت اینطوری نیست گفت: اشکال نداره من خرابه های اونجا هم دوست دارم!! و متاسفانه وضعیت ما اینطوریه.

 

چرا به ایران برگشتم- حقوق زن

یک مسئله ای که از همون روزهای اول سفر به چشم میومد، برخورد متفاوت با زنان بود.

تو ایران عادت کرده بودم به شنیدن "خانم ها مقدم اند" یا " طرف جنتلمنه"، و خب فکر می کردم الان تو شهر جنتلمن ها همه باید دست به سینه جلوی خانم ها دولا راست بشن. اما دریغ از یک احترام معمولی!

روز اول تعجب کردم وقتی دیدم یک دختر از پسری سوال کرد و پسر بدون اینکه سرشو از گوشی بلند کنه به همون حالت لم و وِلویی که بود بی تفاوت شانه بالا انداخت که نمی دونم یا حوصله ندارم جوابتو بدم! گفتم خب این طرف اینطوریه.

فرداش وقتی یک دختر و پسر با هم رسیدن دم در آشپزخانه و دقیقا زمانیکه ذهنم پیش بینی می کرد الان "خانم ها مقدم اند" پسره با بی توجهی در را باز کرد و رفت و حتی در را نگهداشت که دختره پشت سرش وارد بشه! دیدن هر روزه این رفتارها برام عادی شده بود. تا اینکه یکبار همکارم علت این رفتار را برام توضیح داد:

- ما از اول اینطوری نبودیم. در گذشته، قبل از مطرح شدن برابری زن و مرد، رفتارها اینطوری نبود، اما خب الان دیگه چه دلیلی داره زن ها مقدم باشند؟! چرا باید احترام بیشتری دریافت کنند وقتی خودشون می خوان مثل مردها باهاشون رفتار بشه؟! این انتخاب خودشونه. خودشون خواستند!

گذر زمان و دیدن اتفاق های تلخ تر و منشوری منو به این باور رسوند که بانوان ایران مثل پرنسس زندگی می کنند.

اما اینجا می خوام وضعیت زنان ایران را کمی علمی تر بررسی کنم، طبیعتا در مورد حقوق زن در ایران حرف اول را پروپاگاندا میزنه حتی اگر تجربه نقضش کنه. پس در مورد مسائلی صحبت می کنم که سیاست بین الملل کمتر در آن دخل و تصرف داره:

-تحصیلات- در سال 1978 میلادی، درست زمانیکه 70% مردم آفریقای جنوبی، 80% مردم مکزیک و 90% مردم آرژانتین و ایتالیا با سواد بودند، تنها 35% مردم ایران آن هم در سطح ابتدایی قابلیت خواندن نوشتن داشتند. اما امروز این آمار به بالای 85% رسیده است (لینک)، و برخلاف گذشته این بار زنان در خط مقدم دانش و پیشرفت هستند. 

-طول عمر- شاید مشاهده تغییر طول عمر بانوان در ایران و مقایسه آن با کشورهای دیگر جالب باشد. تقریبا از کف به سقف رسیدیم و حتی از پیشکوستان جلو زدیم.

 

شکل-طول عمر زنان بالای 65 سال (منبع بانک جهانی)

 

- سیگار- هیچ فردی در مضرات سیگار بر سلامت تردید نمی کند. علیرغم مالیات و هزینه بالای سیگار، تقرییا یک چهارم بانوان در کشورهای غربی سیگاری هستند. این در حالی است که در ایران 3% بانوان سیگاری هستند. ناگفته پیداست که چند سال قبل و در نبود تبلیغات رسانه ها و فضای مجازی این میزان کم تر هم بود. در لینک روند تغییر مصرف سیگار در ایران و جهان در سال های پس از انقلاب قابل مشاهده است (برای مشاهده روندتغییرات بر روی علامت پخش کلیک نمایید). همچنین مقایسه نرخ مرگ و میر ناشی از سیگار در این لینک مشاهده می شود. نکته جالب اینکه طبق داده های همین پایگاه، قدرت خرید سیگار در ایران 5 برابر بیشتر از کشورهای غربی است و هیچ مالیاتی بر آن اعمال نمی شود. در حقیقت ایران تنها با فرهنگ سازی و ممنوعیت تبلیغ دخانیت این تغییر بزرگ را ایجاد کرده است. هرچند امروز در فضای مجازی و شبکه های غربی عادی سازی سیگار کشیدن به وفور برای آسیب زدن به سلامت مردم ایران انجام می شود. و متاسفانه عده ای راهی که دنیا در حال برگشت است را تازه شروع کرده اند.

مهاجرت

مهاجر کسی است که برای همیشه وطن خود را ترک کرده و در کشور دیگری سکنی گزیده است. شاید جالب باشد بدانید که بعد از کشورهای جنگ زده و مستعمره، بیشترین سهم مهاجرت مربوط به شهروندان کشورهای غربی است. کشورهایی که در ذهن برخی افراد، پیشرفته و بی دغدغه محسوب می شوند.

براساس آمار 2022 سازمان ملل، نیمی از مردم آلبانی، یک چهارم مردم کرواسی، 15% مردم افغانستان و اکراین و بیش از 5% مردم سوئیس، انگلیس، اتریش، سنگاپور، ایتالیا، مالزی، عراق و غیره برای همیشه کشور خود را ترک کرده اند. این درحالی است که تنها حدود 1% ایرانیان به کشور دیگری مهاجرت نموده اند و از نظر درصد جمعیت مهاجر، ایران رتبه 175 را از بین 200 کشور به خود اختصاص داده است.

در تصویر زیر جمعیت مهاجر کشورها آورده شده است. درحالیکه کشورهایی همچون لهستان، هلند، آلمان، ایالات متحده و بریتانیا جزو 30 کشور اول هستند، ایران در ردیف 54 قرار دارد. (برای بزرگنمایی بر روی تصویر کلیک نمایید)

جالب توجه آنکه درصد ورودی به کشور حدود 3 برابر بیشتر از درصد خروجی است و این یعنی جاذبه ایران بیشتر از دافعه آن است. اگرچه ایران رتبه 23 از نظر مهاجر پذیری دارد (شکل زیر)، وقتی نسبت به جمعیت بررسی شود کشورهای عربی همچون قطر و کویت بیش از 70% جمعیت خود را به مهاجران اختصاص می دهند. در سنگاپور حدود نیمی از جمعیت، در استرالیا و سوئیس حدود 30% و در ایالات متحده 15% از جمعیت کشور را مهاجران تشکیل می دهند.

اما چرا این حجم از مهاجرت شکل می گیرد؟ چرا فردی انتخاب می کند کشور خود را ترک کرده و اسم مهاجر را برای همیشه یدک بکشد؟!

طبق اطلاعات وب سایت های نظر سنجی مهمترین دلایل مهاجرت عبارت است از یافتن شغل، فرار از جنگ، تغییر شرایط محیطی، اهداف تحصیلی، پیوستن به خانواده.

اما در مورد برخی از ایرانیان و کشورهای تحت جنگ رسانه ای داستان متفاوت است. در این مورد بیشتر شبیه فرار از خود، از خانواده، از کشور، از دین، از فرهنگ و بطورکلی از هرچیزی که هویت را شکل میدهد. ولی چرا؟! چون آنها خود را صرف رسانه ای می کنند که هر روز تمام ابعاد هویتی را به چالش کشیده و مورد تمسخر و توهین قرار می دهد. و این مخاطبان نه توان علمی پاسخ به این چالش ها را دارند و نه توان روحی رهایی از اعتیاد به رسانه.

رسانه محور صنعت غرب است. آنها موظف به جذب نیروی کار ارزان و مطیع هستند. حال باید پرسید چه تیپ فکری و شخصیتی خود را در معرض چنین تله ای قرار خواهند داد؟

 

منبع: https://worldpopulationreview.com

آیا ادامه تحصیل در مقطع دکترا منطقی است؟ میزان جذب هیئت علمی

بسیاری از دانشجویان دکترا در اواسط تحصیل خود تازه متوجه پیچ و خمی 4 ساله می شوند که نه راهی به آینده دارد و نه راهی به گذشته. نه می خواهند مانند دانشجوی ارشد به جستجوی کار باشند و نه می توانند با عنوان "دکتر" خانه نشین شوند. در این لحظه است که شروع به سرزنش خود و دیگران می کنند. و سوالی که باید سال ها قبل از خود می پرسیدند:

آیا ادامه تحصیل در مقطع دکترا منطقی است؟!

 پاسخ به این سوال بستگی به اولویت و هدف از تحصیل دارد. 

اگر انگیزه شما از ادامه تحصیل متخصص شدن و رویاسازی در زمینه رشته تحصیلی است، چراکه نه؟! مقطع دکتری فرصتی طلایی برای افراد با انگیزه، سخت کوش، خلاق و با استعداد است. 
اما اگر اولویت اصلی، اشتغال در بخش های خصوصی و حتی دولتی باشد باید بدانیم که برای اغلب کارفرمایان تفاوتی بین ارشد و دکترا نیست و حقیقت هم همین هست: دکترها تنها تجربه بیشتری را طی پایان نامه بدست می آورند که یک ارشد نیز ممکن است طی سال های کاری همان تجربه را بدست آورد. 
با این حال، هنوز یک تفاوت اصلی بین ارشد و دکتری وجود دارد و آن امکان گزینش بعنوان "هیئت علمی دانشگاه" است. هر ساله دانشجویان زیادی به این امید پا به دوره دکتری می گذارند، بدون آنکه از ظرفیت رشته خود آگاه باشند. لذا برای اولین بار در این مقاله به بررسی جذب هیئت علمی در سال 1401 در دانشگاه های تهران، امیر کبیر، علم و صنعت و شهید بهشتی پرداخته و فهرستی از رشته های اشباع و جذاب را آماده کرده ایم. اگرچه دانشگاه های فوق بعنوان نمونه انتخاب شده اند و میزان جذب در سال های مختلف متفاوت است اما این بررسی می تواند یک شمای کلی از وضعیت فعلی فارغ التحصیلان دکتری رشته های مختلف ارائه دهد.

همانگونه که مشاهده می شود اغلب رشته های علوم پایه در موقعیت فوق اشباع قرار دارند در حالیکه رشته های هنر و زبان از فضای آزادتری برخوردارند. در این بین، رشته های فراوانی وجود دارند که در فهرست زیر نمی باشند. این بدان معنا است که یا بازار کاری برای این رشته ها در سال و مکان مورد بررسی وجود نداشته است، و یا اینکه این رشته ها شرایطی بین حالت اشباع و جذاب داشته اند. 

 

رشته های اشباع- به رشته هایی اشاره دارد که برای هرکرسی هیئت علمی حداقل 50 متقاضی ثبت شده است. این رشته ها در فهرست زیر مشخص شده اند. اعداد ذکر شده در کنار هر رشته نشان دهنده تعداد افراد متقاضی است. بعنوان مثال، 270 نفر دانش آموخته دکتری برای جذب در رشته فیزیک دانشگاه تهران ثبت نام کرده اند ولی دانشگاه تهران تنها به یک نفر از آنها نیاز دارد و لذا 269 نفر باقیمانده باید همچنان در جستجوی شغلی مناسب باشند. 
یادآوری: اگر انگیزه و رقابت پذیری بالایی دارید، این اعداد نباید مانع شما باشند، می توانید متقاضی 271 باشید و اصلا شاید این کرسی از ابتدا برای شما ساخته شده بود.

فیزیک (علوم پایه) 270 نفر
شیمی (علوم پایه) 126 نفر
ریاضی کاربردی (علوم پایه) 120 نفر
زیست شناسی (علوم پایه) 115 نفر
جغرافیا (علوم اجتماعی) 103 نفر
مهندسی منابع طبیعی-محیط زیست (کشاورزی) 99 نفر
فلسفه (علوم انسانی) 73 نفر
علوم سیاسی (علوم اجتماعی) 69 نفر
علوم اجتماعی (علوم اجتماعی) 62 نفر
تربیت بدنی و علوم ورزشی (علوم اجتماعی) 60 نفر
جغرافیا و برنامه ریزی شهری (علوم اجتماعی) 61 نفر
مدیریت دولتی (علوم انسانی) 56 نفر
مهندسی مکانیک (فنی و مهندسی) 52 نفر
مهندسی برق 51 نفر
باستان شناسی (علوم اجتماعی) 51 نفر
مهندسی عمران 50 نفر
علوم قرآن و حدیث (علوم انسانی) 49 نفر
روانشناسی تربیتی (علوم انسانی) 48 نفر
مدیریت (علوم انسانی) 48 نفر
علوم تربیتی (علوم انسانی) 47 نفر
روانشناسی (علوم انسانی) 43 نفر

 

رشته های جذاب- رشته (گرایش) هایی که برای هر کرسی کمتر از 3 نفر متقاضی داشته باشد. اعداد کنار هر رشته نشان دهنده تعداد افراد متقاضی است. عدد صفر الزاما به این معنا نیست که هیچ دانش آموخته دکتری در این رشته وجود ندارد، بلکه این احتمال هست که کسب و کاری سودمندتر از هیئت علمی شدن برای آن افراد وجود دارد. 

تصویر متحرک (هنر و معماری) 0 نفر
ادبیات ایتالیایی (علوم انسانی) 0 نفر
زبان چینی (علوم انسانی) 1 نفر
زبان کره ای (علوم انسانی) 1 نفر
زبان و ادبیات اسپانیایی (علوم انسانی) 1 نفر
علوم اسلامی (علوم انسانی) 1 نفر
هنرهای نمایشی (هنر و معماری) 1 نفر
زبان و ادبیات آلمانی (علوم انسانی) 2 نفر
مدیریت امور بانکی (علوم انسانی) 2 نفر
مهندسی ساخت در صنایع دریایی (فنی و مهندسی) 2 نفر
تاریخ گرایش تاریخ ایران باستان 3 نفر
هتلداری (علوم اجتماعی) 3 نفر
طراحی صنعتی (هنر و معماری) 3 نفر
ژئومغناطیس (علوم پایه) 3 نفر
مهندسی فناوری اطلاعات (فنی و مهندسی) 3 نفر

 

امید است اطلاعات فوق به تصمیم گیری بهتر متقاضیان کنکور دکتری تخصصی (PhD) و فارغ التحصیلان جویای کار کمک نماید.

با آرزوی موفقیت

چند قدم برای کاهش فشارخون

چند تغییر کوچک در سبک زندگی می تواند برای کاهش فشار خون مفید باشد:

1. اول از همه میزان نمک مصرفی را به کمتر از 1 تا 1.5 گرم در روز برسانید. این نمک شامل تمام خوراکی های مصرفی در روز می باشد.
2. مصرف 3 وعده غلات کامل در روز می تواند فشار سیستولیک را تا 6 واحد کاهش دهد، و این معادل کاهش 15 درصدی حمله قلبی و 25 درصدی سکته مغزی است.
3. مصرف روزانه 30 گرم یا تقریبا یک چهارم فنجان دانه کتان آسیاب شده می تواند فشار سیستولیک را تا 15 واحد و فشار دیاستولیک را تا 7 واحد کاهش دهد، و این یعنی کاهش 46 درصدی خطر سکته مغزی و 26 درصدی حمله قلبی. دانه های کتان 2 تا 3 برابر بهتر از مهارکننده های ACE عمل می کنند.
4. روزانه 8 تا 11هزار واحد آنتی اکسیدان دریافت نمایید. مطالعات نشان می دهد که انتخاب غذا براساس ظرفیت کل آنتی اکسیدانی (ORAC) می تواند فشار خون و التهاب را در طی 2 هفته کاهش دهد. برخی از متداول ترین آنتی اکسیدان های طبیعی در این تصویر قابل مشاهده می باشند.
5. ورزش کنید. افراد غیر ورزشکار 2 تا 3 بار در هفته به مدت 10 دقیقه ورزش ملایم انجام دهند و به مرور این مدت را به 30 تا 45 دقیقه برسانند. درحقیقت ورزش بهترین کاری است که می توان برای کنترل فشار خون انجام داد.
6. مصرف غذاهایی که بطور طبیعی غنی از نیترات هستند. مصرف نیم تا یک فنجان آب لبو بصورت روزانه می تواند فشار سیستولیک خون را طی 6 هفته 8 تا 10 واحد کاهش دهد. مهمترین منابع نیترات گیاهی به ترتیب عبارتند از لبو، برگ چغندر، ریحان، گشنیز، ریواس و آروگولا.
7. مصرف سیگار و مشروبات الکلی را متوقف کنید. حتی مصرف 3 فنجان قهوه در روز می تواند خطر فشار خون را افزایش دهد.
8. استرس های خود را مدیریت کنید. تمرین منظم مدیتیشن می تواند فشار سیستولیک و دیاستولیک خون را به ترتیب 5 تا 3 واحد کاهش دهد.
9. از کمیت و کیفیت مطلوب خواب اطمینان حاصل کنید. خواب کمتر از 5 ساعت می تواند بر افزایش فشار خون موثر باشد. اگر خواب خوبی ندارید سعی کنید قبل از خواب کمی مطالعه کنید.

 

برگرفته از توصیه های دکتر آماندا مک کینی

Amanda McKinney

تاثیر واکسیناسیون بر نرخ مرگ و میر کرونا-مقایسه ایران

در شکل زیر مقایسه ای بین واکسیناسیون ایران و 4 کشور ایالات متحده، کانادا، آلمان و ایتالیا خلاصه شده است.

همانگونه که مشاهده می شود، ایران تا امروز تنها 15% شهروندان خود را واکسینه نموده، درحالیکه در سایر کشورهای فوق این رقم به 60-70% می رسد.

حال سوال این است:

آیا این واکسیناسیون بر کاهش نرخ مرگ ومیر کرونا تاثیری داشته است؟!

جواب آن به وضوح در شکل زیر مشخص است.

پس راهکار چیست؟!

رعایت پروتکل های بهداشتی همچنان تنها گزینه کاهش ابتلا و مرگ و میر ناشی از کرونا در دنیاست.

 

منبع:

داده ها برگرفته از پایگاه داده Coronavirus (COVID-19) Vaccinations - Statistics and Research - Our World in Data

آیا گیاهان تراریخت تنها راه نجات بشر هستند؟

بیش از نیم قرن است که ابزارهای مهندسی ژنتیک زندگی بشر را سریع تر و ساده تر کرده است. از تولید داروها و کیت های تشخیص تا پودرهای ماشین لباسشویی و فرآورده های غذایی نمونه ای از محصولات متداول این دانش قدیمی هستند. اما تمام اینها فراورده های نوترکیب محسوب می شوند، نه خود موجود نوترکیب.